In bijzijn van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen proost hij met een lach en een traan op zijn leven. Het is zijn laatste wens, omdat hij voelt dat zijn einde nadert.
Tranen vloeien
Tijdens het afscheid in de aula blijkt hoe geliefd hij is. Tranen vloeien rijkelijk. De herkenbare herinneringen, die ik namens de familie deel, zorgen voor een grote glimlach.
Opa’s favoriete muziekstuk klinkt. Jaren geleden al door hem op de hoes van de CD aangekruist. Genodigden brengen een laatste groet, de familie is een allerlaatste moment met hem alleen. Waar vaak de deuren van de aula sluiten, blijven ze nu open. Op gepaste afstand voel en hoor ik het verdriet. Een van de kleinzonen staat naast opa, zijn handen leunen op de rouwkist. Hij laat zijn emotie de vrije loop. Ik slik. Ik slik nog een keer. Tranen vervagen mijn mooie uitzicht op de prachtige natuur rondom het crematorium. Dit is niet te doen, het raakt mij enorm.
Bolle bovenkant
Dan pakt de jonge man het borrelglaasje en de jeneverfles, die als een twee-eenheid tijdens de samenkomst boven op de kist staan. Hij schenkt een borrel in. Een laatste proost op opa. Opa hield, niet bovenmatig, maar op zijn tijd van een borreltje. Met een bolle bovenkant. Alle kleinkinderen hebben uit de gein, om opa een poets te bakken, het borreltje al eens vervangen door water. Opa kon er smakelijk om lachen.
Mooi jongen!
Weer leunen kleinzoons handen op de kist. Hij krijgt het bijna te kwaad. Dan brengt hij een laatste toost op opa en slaat de jenever achterover. Proost! ‘Mooi jongen’, klinkt het goedkeurend. Ik voel dat een glimlach tussen de tranen door het verdriet voor even op de achtergrond zet. Net als op die mooie laatste avond samen.
Een magisch familiemoment, geheel in opa’s stijl.
*geplaatst met goedkeuring
