…and more, much more than this, she did it her way…
Een afscheid dat rechtdoet aan ieders wens. Intiem klein of toch met iedereen die haar en haar gezin een warm hart toedraagt? Of beide? Het laatste, maar vooral anders.
Anekdotes
Vrijdagmiddag in de grote aula met een voltallige opkomst. Beide zoons spreken met liefde en humor over moeder. De gereserveerde tijd veel te kort om alle anekdotes en waardevolle herinneringen uit haar kleurrijke, werkzame en bereisde leven de revue te laten passeren. Schrijven is schrappen. Samen hebben we het schilderij van haar leven met woorden en muziek ingekleurd.
Zaterdagmorgen intiem en klein. Haar hoogbejaarde man, vader en opa is vandaag samen met zijn gezin meegekomen. Hij kan wel een trilogie over zijn lieve en zorgzame vrouw schrijven. Een van de zoons is benieuwd of het driedelige boekwerk er ooit komt. Met het openingsgedicht en de welkomstwoorden begroet ik het aanwezige elftal. Een speciaal welkom vandaag voor meneer. De koffie en thee is geschonken.
Lieflijk geheel
De aulamedewerker, uitvaartleider en ik, laten ze alleen. In het midden moeder, voor haar staat de spiraalboom. Inimini vaasjes, met de laatste bloeiende bloemen en herfstgetinte bladeren uit mijn tuin, vastgeklemd aan de spiraal. Net als de herinneringen, van elk gezinslid een. Een lieflijk geheel. Zoon bijt het spits af door een van de herinneringen uit de boom te halen. Een raad-van-wie-afkomstig wedstrijdelement ingebouwd. Vooraf zijn alle herinneringen of anekdotes bij mij aangeleverd, niet wetende van elkaar wat geschreven is.
De sfeer bijzonder, maar vooral ontspannen. Pa ontvangt de kaarten, leest af en toe een aantal regels en legt de herinneringen voorop zijn rollator. Zijn witte zakdoek droogt en troost. Tussendoor klinkt, het door kleindochters al eerder gezongen, ‘Can’t help falling in love with you’. Ook Elvis zong het voor zijn oma. Lachende gezichten delen de volgende serie herinneringen.
Op haar manier
We sluiten weer aan. Ik houd me nog even op de achtergrond. Pa zit, met een mooie glimlach op zijn gezicht, op de praatstoel. Misschien vertelt hij wel de eerste zinnen uit hoofdstuk 1, deel 2 van zijn trilogie. Na de troostwoorden voor Pa en zijn lieverds en de allerlaatste woorden voor haar, zingen kleindochters ‘I did it my way’. Dat heeft ze zeker gedaan. Op haar manier. Liefdevol en warm.
…en de boom beleeft zijn primeur op zijn manier. Met glans.
