Zondagmorgen vroeg op pad. Klokslag tien parkeer ik mijn auto op de lege parkeerplaats achter de woning. De man des huizes wacht mij op bij de achterdeur. Op mijn vraag of de auto daar mag staan, klinkt vriendelijk: ‘speciaal voor jou gereserveerd’.
Papegaaitje leef je nog
Amper binnen, mijzelf voorgesteld en mijn medeleven betuigd aan de broer van de overledene, maak ik kennis met een unieke persoonlijkheid. Uniek en speciaal in alles. De dochter van de broer en haar dochters komen erbij staan. Ik leg dan nog niet zo snel de verbinding tussen hen en de man in ons midden, maar voel zo ontzettend veel genegenheid dat spontaan de rillingen over heel mijn lijf lopen. In het eerste kleine kwartier wordt direct duidelijk wie hij is en waarom hij zich zo thuis voelt op deze stek. Op de achtergrond klinkt muziek uit zijn beer die op de rand van het kastje zit. Marsmuziek maar ook: ‘Papegaaitje leef je nog, ieja deja. Poef!’ Een ontvangst waar ik een warm gevoel van krijg.
Op naar de koffie en familieleden die in de woonkamer wachten. Tijdens het gesprek wordt duidelijk hoe de familieband tussen de aanwezigen met elkaar en hun geliefde broer, zwager en oom is. Het voelt voor hen zoveel meer dan dat. En ik voel dat ook. Zo bijzonder.
Goud
Ik vertel wat de bedoeling is van het gesprek en stel mijn eerste vragen. Dik 2 uur later leg ik mijn pen neer. Mijn hand verkrampt van het snelle schrijven. Alles is tot zover gezegd. Veel is gezegd. Iedereen vertelt op zijn of haar manier met veel liefde, de nodige humor en intens verdriet. Zij hebben mij ‘goud’ geven, het is aan mij om er iets waardevols van te smeden. Na eerst nog even gedag te zeggen bij die ontzettende lieverd, dat is inmiddels overduidelijk, rijd ik terug naar huis. Met dit gesprek, dit ‘cadeau’ in mijn ‘rugzak’ om het op de dag van het afscheid liefdevol ‘uit te pakken’.
Snip en Snap
Ieder afscheid is anders. Dit afscheid voelt echt anders. In aanloop naar de dienst in het crematorium helpen twee aula medewerkers, duo ‘Snip en Snap’ mij zo goed als van de zenuwen af. Over een cadeautje gesproken.
Eerlijk en puur
Het slaan van de bekkens galmt in de aula en bij de trompetklanken van het ‘Il silenzio’ wordt plechtig ingereden. In het bloemstuk glimmen de 2 bekkens. Van achteruit de aula loop ik naar voren, het papier met openingsgedicht trilt lichtelijk in mijn hand. Een groet aan de overledene. Dicht bij hem schijnen de kaarsen om nog één keer, zoals hij dat zo vaak is geweest, het stralende middelpunt te zijn. Bij het in memoriam neem ik plaats op de kruk vlak naast hem. Eerst iets onwennig maar al snel heel vertrouwd. Het in memoriam is immers zijn verhaal. Zijn verhaal hoe onbevangen, eerlijk en puur hij in het leven staat. Hij verrijkt vele levens, meer dan dat zelfs, door gewoon te zijn wie hij is. Hij is en blijft één van het gezin, of eigenlijk van meerdere gezinnen, waar hij dat met enorm veel liefde ook mag en kan zijn.
Gouden randje
Een persoonlijke touch door de sprekers, heel ingetogen met voelbaar verdriet maar ook dankbaarheid, afgewisseld met zijn favoriete marsmuziek en de vele grappige en mooie foto’s geven aan de vele herinneringen een gouden randje. Een glimlach door de tranen heen op de eerste bank. Waarschijnlijk bij alle aanwezigen.
Laatste cadeau van liefde
Als laatste groet een handjevol bladconfetti dat liefdevol over hem wordt uitgestrooid. Bladconfetti, ‘s morgens vroeg nog uit mijn tuin van de boom geritseld. Vooraf de mededeling aan hem dat ik ‘de troep’ na afloop, geheel in zijn stijl, keurig bij elkaar veeg. Een laatste cadeau van liefde.
*geplaatst met toestemming
