… mijn laatste gesproken woorden in de laatste afscheidsceremonie van dit jaar.
Vijftig jaar geleden zingt Mieke Telkamp ‘Waarheen, waarvoor’. Wie kent deze hitnotering uit 1971 niet? Het nummer staat jarenlang op de eerste plaats in de uitvaarttoptien. Inmiddels allang niet meer.
Wat een impact
Waar vaak onder het laatste muziekstuk de laatste groet aan de overledene wordt gebracht, nemen de genodigden tijdens dit afscheid weer plaats om te luisteren naar Mieke. Wat een impact. Van achteruit de aula zie ik zakdoeken te voorschijn komen om tranen te drogen. Het nummer bezorgt ook mij kippenvel. De uitvaartverzorger fluistert: ‘Echt wel mooi hoor’.
Het klopt, het raakt, het ontroert
Het geheel, de ambiance voelt groots, heeft iets magisch. Een waardevol afscheid van een mooi mens. Van een geliefde vrouw, moeder en oma. Haar leven gesierd door eenvoud. Voor de laatste keer in ons midden kijkt ze met haar stralende lach op de foto de aula in. Haar lievelingsbloemen verwerkt in het rouwboeket, het gracieuze lied, gedempt licht, brandende kaarsen weerkaatsend in de imposante glaswand en in de verte fonkelende lampjes in een kerstboom in het donker. Het past allemaal, het klopt, het raakt, het ontroert.
Is dit wat er is achter ster en maan?
*geplaatst met toestemming
