Pumps zijn ranke kunstwerkjes met hoogmoed.
Ze tillen mij een paar centimeter boven de werkelijkheid, die niet heel groot is. Altijd fijn. Zelfverzekerd klakken ze over tegels voor een elegante ondersteuning, maar stiekem gniffelen ze om mijn wankele evenwicht. Na een warm afscheid van een hoogbejaarde man gun ik mijn opgeluchte voeten even ademruimte.
Mijn pumps in het gangpad, alsof ze even napraten over het moment. Het speciale moment waarop de laatste herinneringen de ruimte in zweven om in ieders hart te landen, bezorgt mij kippenvel. Zijn eerste achterkleinzoon, vijf weken jong en veilig liggend in de armen van zijn vader, laat juist op dat moment van zich horen. Een kort, vertederend huiltje.
Dit kleine, heel aandoenlijke begin vult de stilte van het einde.
De cirkel is rond…